Zamieszkuje lasy niemal całej Ameryki Północnej, od Kanady po Panamę. W latach 30-tych XX wieku został sprowadzony do Europy jako zwierzę futerkowe. Hodowany, uciekał z ferm, był także celowo wypuszczany na wolność. W rezultacie w latach 50-tych i 60-tych powstała dzika populacja w Niemczech, stopniowo rozprzestrzeniająca się, także na zachód. Od lat 80-tych pojawiają się coraz częstsze informacje o występowaniu szopa także w Polsce, w zachodniej części kraju. Dziś trzeba go już uznać za element naszej fauny.
 

Jak wygląda szop pracz?

Ma około 65cm długości, ogon około 45cm. Bardzo puszyste futro barwy szaro-żółtawej, przetykają pojedyncze włosy ciemnobrązowe. Na głowie ma białawe plamy  i czarną przepaskę przez oczy. Na ogonie od czterech do dziesięciu czarnych pierścieni.

Sylwetka szopa pracza  jest krępa. Waży od sześciu do siedmiu kilogramów, waga zmienia się w zależności od środowiska i regionu . Samce są zwykle cięższe niż samice, ale nie jest to regułą.

W jakich warunkach terenowych przebywa szop?

     Kiedy jest rozmnoża szopa?

 Samiec jest poligamiczny ( łączy się z wieloma samicami ), a samica monogamiczna ( akceptuje jednego samca ). Pary tworzą się tylko na okres rui. Po 63 - 73 dniach ciąży, samica rodzi zazwyczaj 3-5 młodych i wychowuje je sama. Dojrzałość płciową szopy osiągają w 2 roku życia. Szop w dobrych warunkach dożywa 16 lat.

  Czym żywi się szop?

Szop jest wszystkożerny. Otóż szopy jedzą wszystko: owoce, trawy, nasiona, owady i ich larwy, małe ssaki i ptaki oraz ich jaja, potrafią też łowić ryby. Szopy pracze konsumują więcej bezkręgowców niż kręgowców. Raki, owady, gryzonie, żaby i ptasie jaja są komponentami diety szopa pracza. Szopy pracze preferują również śmietniki miejskie i przydomowe wysypiska odpadków jako uzupełnienie swojej diety. Jednym słowem szop zjada wszystko, co przed nim nie ucieka. Biega jednak szybko i świetnie wspina się na drzewo.

Jaki jest tryb życia szopa pracza?

Szopy pracze prowadzą głównie nocny tryb życia. Podczas zimy spędzają większość czasu na drzemce w swoich norach, ale nie zasypiają w typowy sen zimowy. Są samotnikami. Jedyne grupy społeczne stanowi samica i jej młode.  Szopy pracze mają wysoce rozwinięty zmysł dotyku. Ich podobne do ludzkich kończyny przednie są bardzo wrażliwe i chwytne. Umożliwiają pochwycenie zdobyczy i zręczną wspinaczkę po drzewach . Szop ma bardzo dobrze rozwinięty słuch. Szopy bardzo dobrze widzą w nocy. Ich spacerowy chód przypomina szuranie nogami przez człowieka. W biegu potrafią osiągnąć prędkość około 40 km na godzinę. Szopy są doskonałymi alpinistami. Potrafią z dużą zręcznością wspinać się na wysokie drzewa i inne konstrukcje. Są doskonałymi pływakami, chociaż pływają niechętnie. Ich futro nie jest odporne na wodę, jak np. u bobra. Jeżeli pozwala na to zasobność siedliska w pożywienie, szopy pracze nie oddalają się zbytnio od miejsca zamieszkania. Samce potrafią oddalić się w poszukiwaniu samic ponad 10 km. Samice z reguły nie oddalają się więcej jak 1 km o swojego gniazda.

Długość tropu tylnej łapy 9 cm

I na koniec wyjaśnienie. Nazwa szop pracz wzięła się od tego, że te zwierzaki, gdy nie są głodne mają zwyczaj moczyć swój pokarm w wodzie i pocierać przednimi łapkami, co wygląda na pranie. Gdy są jednak głodne zapominają o praniu i pożerają pożywienie w oka mgnieniu.